Distance means so little, when someone means so much!

Hallo lieve allemaal in het verre Holland. Hier weer een update uit het prachtige Mexico. 

De afgelopen weken waren zoals eigenlijk alle weken weer super. Het leven blijft hier zo mooi en puur. Het werken gaat erg goed. Elke dag leer ik weer meer en je voelt je een groter onderdeel van een bedrijf. Het blijft ook ontzettend leuk. Elke dag is anders. Als je een dag gepland hebt, kan het zo anders lopen, want zo werkt het met toeristen. Maar zo gaat het en dat is accepteren en schakelen. Leer je veel van. 

Ik merk dat ik met de weken steeds meer ingeburgerd ben. Mijn Spaans is een stuk beter en de cultuur is ook meer eigen. Ik kijk niet meer op van bepaalde cultuureigenschappen. Ik ben eraan gewend. Ik loop over straat alsof ik hier al jaren wonen en raak soms zelfs beledigd als ze me aanspreken als toerist haha. Ik ben toch lokaal. Gelukkig zijn er nu sommige plekken waar ik vaker kom, waar ze me korting geven omdat ik lokaal ben. 

Ook is het geweldig dat Opa en Oma er nog steeds zijn en voorlopig nog niet weg gaan. Respect voor wat voor gewicht ze aan eten mee gesjouwd hebben, maar hallelujah wat ik ben ik dankbaar. De geur van drop, stroopwafels, pepernoten, hagelslag enz. En dan vooral die smaken weer. Door het niet altijd te hebben, blijft het enorm speciaal en lekker, maar het is zo genieten als je het weer hebt. Ook is het fijn om dingen samen te kunnen delen, samen te lachen en goed bij te kletsen en elkaar een knuffel te kunnen geven. 

Toch is deze week anders dan normaal. Afgelopen dinsdag was Jolijn jarig. 15 jaar. In al die jaren heb ik nog nooit een verjaardag gemist. Als ik moest werken of school had, zorgde ik er altijd voor dat ik even in de ochtend of avond langs kwam of een dag ervoor. Dat ging nu niet. Het is maar een verjaardag en het is niet dat we het elk jaar groots vieren, maar toch het gevoel dat je nu echt niet even langs kan komen maakt het anders. Even snel een taartje eten, helpen met schoolwerk, lachen en weer gaan. Zoiets kleins, maar toch van grote betekenis. Ook omdat je weet dat de ander het enorm waardeert. 

Veel mensen vragen me of ik spijt heb van mijn keuze en wat ik mis aan mijn leven in Nederland. Ik mis Nederland niet. Ik mis vooral de mensen in Nederland. Ik heb absoluut geen spijt van keuze. Ja ik vind het enorm lastig dat ik mijn familie en vrienden achter heb gelaten. Als ik bijvoorbeeld Skype met mama en ze zegt; ‘ ik mis je’, ja dat raakt me enorm. Je kan niet even zomaar een knuffel geven. Maar gelukkig zien de mensen die dicht bij je staan ook hoe gelukkig ik nu ben. Ik zit super goed in mijn vel en geniet echt zo erg van alles. Stress bestaat hier niet. Ik heb voor mijn eigen geluk gekozen en dat is lastig, maar maakt uiteindelijk iedereen gelukkiger door de glimlach die ik terug kan geven. 

En met de middelen van tegenwoordig blijft het contact goed en gelukkig is het vliegtuig uitgevonden en zien we elkaar sneller dan we denken. 

Lieve allemaal, weer zeg ik het, leef je droom. Ga voor wat je wilt en volg je hart. Laat je niet stoppen door wat dan ook. Als je maar gelooft in jezelf dat je het kan, dan lukt het je ook. Via welke weg dan ook. Ik kan uit ervaring zeggen, dat het me veel goeds heeft gedaan. 

En zoals de titel zegt: Distance means so little when someone means so much!

Ik hoop dat met jullie ook alles goed gaat en dat jullie net zo genieten van het leven als ik!

Veel liefs uit Mexico!

XX